مرگ من روزی فرا خواهد رسید

           در بهاری روشن از امواج نور

                     در زمستانی غبار آلود و دور

                           یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

          روزی از این تلخ و شیرین روزها

                     روز پوچی همچو روزان دگر

                           سایه ای ز امروزها،دیروزها

دیدگانم همچو دالانهای تار

           گونه هایم همچو مرمر های سرد

                     ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

                           من تهی خواهم شد از فریاد درد

می خزند آرام روی دفترم

           دستهایم فارغ از افسون شعر

                     یاد می آرم که در دستان من

                           روزگاری شعله میزد خون شعر

خاک می خواند مرا هر دم به خویش

          می رسند از ره که در خاکم نهند

                     آه شاید عاشقانم نیمه شب

                           گل به روی گور غمناکم نهند

بعد من ناگه به یک سو می روند

                پرده های تیره دنیای من

                 چشمهای ناشناسی می خزند

                              روی کاغذها و دفترهای من

در اتاق کوچکم پا می نهد

             بعد من با یاد من بیگانه ای

                      در بر آینه می ماند به جای

                            تار مویی نقش دستی شانه ای

می رهم از خویش و میمانم ز خویش

               هرچه بر جا مانده ویران می شود

                               روح من چون بادبان قایقی

                                   در افقها دور و پنهان می شود

می شتابد از پی هم بی شکیب

                   روز ها و هفته ها و ماه ها

                            چشم تو در انتظار نامه ای

                                   خیره می ماند به چشم راه ها

لیک دیگر پیکر سرد مرا

               می فشارد خاک دامنگیر خاک

                        بی تو دور از ضربه های قلب تو

                               قلب من می پوسد آنجا زیر خاک

بعد ها نام مرا باران و باد

                نرم میشویند از رخسار سنگ

                         گور من گمنام می ماند به راه